Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

06/06/2009 συναυλία στην κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη

ΔΕΚΑ, ΕΚΑΤΟ, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ...

Τα άδεια σπίτια μας ανήκουν

Πόσες φορές περνώντας έξω από ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο δεν σου έχει δημιουργηθεί ένα όνειρο. Αυτό που δημιουργείται και σε μένα. Κρίμα δεν είναι η μοναξιά των ντουβαριών; Κρίμα δεν είναι η εγκατάλειψή τους στη φθορά του χρόνου; Κρίμα δεν είναι να κατεδαφιστούν και τη θέση τους να πάρουν καινούργια, λειτουργικά, υπερσύγχρονα καταναλωτικά κέντρα, που στα σπλάχνα τους θα φιλοξενούν διαμερίσματα, καταστήματα και χώρους στάθμευσης στο όνομα του κέρδους; Μακάρι να μπορούσα να το χρησιμοποιήσω αυτό το κτίριο για να στεγάσω τις πολιτικές μου σκέψεις, που διώκονται από τον μηχανισμό της κυριαρχίας και τα τσιράκια του, τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και προοπτικές μακριά απο τη βιομηχανία του κέρδους και του θεάματος, να στεγάσω την καθημερινότητά μου χωρίς να πληρώνω την ταρίφα του μηνιαίου μισθώματος. Μακάρι να μπορούσαμε να δώσουμε ζωή σ’ αυτό το μισοπεθαμένο κατασκεύασμα με τους δικούς μας όρους, τις δικιές μας σκέψεις και φιλοδοξίες, με τη δικιά μας δημιουργική κατεύθυνση. Ήρθε η στιγμή να ενωθούν τα όνειρα μας κάτω από κοινή στέγη.

Με συλλογικές διαδικασίες

Κι αφού δεν είναι μόνο σαν σκέψη δική μου, σαν όνειρο, μια τέτοιου είδους κίνηση, τι μας εμποδίζει να το πραγματοποιήσουμε συλλογικά; Οι κοινωνικοί αγώνες στη διάρκεια της έμπρακτης ζωής μου, η εξέγερση του Δεκέμβρη και οι αμέτρητες συζητήσεις για την δράση και την αλληλεγγύη που κατά καιρούς έχω συμμετάσχει με έμαθαν να σκέφτομαι συλλογικά. Πώς θα μπορούσα λοιπόν να ζήσω ατομικιστικά μέσα σε έναν χώρο; Δεν ζητώ την αποξένωση αλλά την συλλογική διαδικασία. Τον αυθορμητισμό, την ιδέα, την παρουσία και την αλληλεγγύη που βιώσαμε «στο δρόμο» να την κάνουμε καθημερινότητα, απορροφώντας τα θετικά και βελτιώνοντας τα αρνητικά στοιχεία της κάθε ατομικότητας. Η καθημερινή μας συναναστροφή με οικεία πρόσωπα, μας δίνει τη δυνατότητα να μπορούμε να λειτουργούμε σαν ομάδα, που ο καθένας θα συμπληρώνει τον άλλον, αντιμετωπίζοντας έτσι με μεγαλύτερη ευελιξία τα προβλήματα τύπου καταστολής, επίθεσης και όχι μόνο, που προκύπτουν ανα καιρούς. Να δώσουμε ζωή στο κτίριο και στην πόλη βάζοντας τη δική μας συλλογική «υπογραφή».

Ενάντια στο κέρδος

Όντας μακριά από κάθε είδους εμπορευματική και εμπορική σχέση, μεταξύ μας κατ’ αρχήν, μπορούμε να επεκτείνουμε το πρόταγμα αυτό και στην υπόλοιπη κοινωνία. Διαγράφοντας κάποιες λέξεις και τα παράγωγά τους από το καθημερινό μας λεξιλόγιο (κέρδος, ζημιά, αγοράζω, πουλάω) και αντικαθιστώντας κάποιες άλλες (τιμή, κοστός) με την έκφραση και πρόταση της ελεύθερης συνεισφοράς. Η δύναμη του χρήματος είναι αυτή που διαχωρίζει τον κόσμο σε κοινωνικά – ταξικά στρώματα και είναι αυτή που δημιουργεί τόσα προβλήματα πλασματικά ή αληθινά. Δεν χρειάζεται λοιπόν να παίξουμε κι εμείς σ’ αυτό το άθλιο παιχνίδι αγωνιώντας για το αν θα βγάλουμε κέρδος από τα εγχειρήματά μας ή όχι. Δεν πουλάμε τίποτα, μόνο προσφέρουμε. Οι ιδέες, οι σκέψεις, το ταλέντο στις τέχνες και οι γνώσεις δεν κοστολογούνται για κανέναν υποψήφιο αγοραστή.

Κατάληψη παντού και πάντα

Στεκόμαστε ενάντια στη λαιμαργία των μεγαλοεργολάβων και των υποστηρικτών τους, που βλέποντας κάθε τι μη κερδοσκοπικό και λειτουργικό το ισοπεδώνουν στο βωμό της αισχροκέρδιας και στη θέση του ανεγείρουν κάποιο νέο παλάτι καταναλωτισμού. Την ώρα που αυτοί ονειρεύονται να κάνουν τσιμέντο ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε, εμείς καταλαμβάνουμε τα άψυχα ντουβάρια τους και τους δίνουμε ζωή. Μια ζωή που αυτοί ποτέ δεν θα ανακαλύψουν. Αντιστεκόμαστε στην καταστολή των αρχών, αυτοοργανώνοντας τις ίδιες μας τις ζωές, χωρίς καθοδηγητές, νταβάδες και αφέντες, διαχειριζόμενοι τις καθημερινές μας συνήθειες σε συλλογικό επίπεδο, αντιδρώντας σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας και καταπιεστικής τάσης. Η πόρτα του ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ δεν θα ανοίξει αν δεν την σπρώξουμε για να μπούμε μέσα.

...ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΛΗΞΗΣ